en de schoonheid van structuur in de chaos. 

Waar Ann Roelant het bestaan structureert, laat Liliane Wernaers de ongrijpbaarheid ervan zien. Door subtiele nuances in kleur en belichting creëert zij een sfeer van verstilling en introspectie, waarin de toeschouwer wordt uitgenodigd om stil te staan bij de vluchtigheid van het individuele bestaan. Haar werk benadrukt de nietigheid van het mens-zijn, waarin betekenis soms ontsnapt, zelfs wanneer we ernaar zoeken. Het licht dat haar schilderijen doordringt, accentueert wat we kunnen voelen en zien, maar maakt ons ook bewust van wat daarbuiten valt. Dit verschil in benadering – orde versus het ongrijpbare – creëert een intrigerende dialoog binnen de tentoonstelling.

Leen Smolders voegt een sociaal-kritische dimensie toe aan deze dialoog door zich te richten op de waarde van de mens in onze samenleving. Haar portretten van daklozen en marginale figuren vormen een scherp contrast met de abstractere benaderingen van Ann Roelant en Liliane Wernaers. Waar zij zich meer bezighouden met de innerlijke ervaring van het mens-zijn, roept Leen Smolders op tot een reflectie over de positie van de mens in de samenleving. Haar werk benadrukt de spanning tussen individualiteit en sociale context, en confronteert de kijker met de vraag wie er echt een plaats verdient in onze maatschappij.

De schilderijen van Raph De Mulder belichamen een dialoog tussen hyperrealisme en vervreemding, tussen het intieme en het groteske. In zijn werk wordt de menselijke figuur niet enkel weergegeven, maar ook ontleed. Zijn extreme close-ups en vervormingen roepen vragen op over identiteit en de maakbaarheid van het individu, een thema dat aansluit bij Leen Smolders' reflectie op sociale marginalisering, maar dan op een persoonlijk niveau.

Waar Raph De Mulder zich begeeft in het domein van het hyperrealisme, verkent Louis Orban de expressieve kracht van abstractie. Zijn schilderijen zijn explosies van kleur, beweging en textuur, waarin chaos en structuur met elkaar wedijveren. In tegenstelling tot de scherpe, geconstrueerde realiteit van Raph De Mulder, omarmt Louis Orban het onvoorspelbare en het ongrijpbare. Dit doet denken aan de balans tussen orde en vrijheid die ook in het werk van Ann Roelant terug te vinden is, maar waar Ann Roelant haar structuren als fundament gebruikt, laat Louis Orban ze juist desintegreren.

In Exist wordt het mens-zijn dus niet vanuit één perspectief gepresenteerd, maar als een veelzijdig en complex geheel van ervaringen. Terwijl Liliane Wernaers de vergankelijkheid en ongrijpbaarheid van het moment onderzoekt, legt Ann Roelant de nadruk op de structuren die we creëren om rust te vinden. Leen Smolders vestigt de aandacht op de maatschappelijke dimensie van het mens-zijn. Raph De Mulder’s realistische dissecties van identiteit en Louis Orban’s expressieve abstracties vormen een dynamische tegenstelling binnen de tentoonstelling. Samen vormen deze kunstenaars een krachtige dialoog die ons uitnodigt om stil te staan bij wat het betekent om mens te zijn, in al zijn facetten en dimensies.

spoorkathedraal van Antwerpen. En te denken dat de Middenstatie in de jaren 1980 ei zo na tegen de vlakte was gegaan. Stadsgids Vandecasteele neemt je mee doorheen een woelige geschiedenis. Het is een andere kijk op het station dan gebruikelijk. Een historie van stadswallen, Leopold II, Congo, een uit de zoo ontsnapte tijger, Wannes Van de Velde, openhartoperaties, koffers vol dromen en de Kievitwijk.

gezondheidsongelijkheid aan.

Waarop we in deze lezing willen focussen is dat steeds meer onderzoek aantoont dat de vastgestelde verschillen ook te wijten zijn aan structureel racisme binnen de gezondheidszorg.

Ook al heeft het een bittere smaak, we kunnen niet anders dan het woord ‘ras’ in de mond te nemen, als we het willen hebben over ‘structureel racisme in de gezondheidszorg’.