“Verwondering” kan ook de vorm aannemen van ergernis over de “lelijkheid” in de mens, de negatieve invloed op zijn medemens en omgeving. Voorbeelden genoeg: oorlogen, discriminatie, invloed op ons klimaat en milieu…
Het levenswerk van Veerle Dupont is vervuld van deze “verwondering”. Hoe ze in een ontmoeting tussen haar ideeën en materie hiermee omgaat, vind je best terug in haar boek “Veerle Dupont” van 2021 en nu in deze tentoonstelling.
In het vroegere werk van Veerle wordt de “verwondering” verder ontwikkeld tot een aanklacht, een rebellie tegen wantoestanden. Ze grijpt terug naar de zin van het leven in haar werk “Tomben” (natuur-leven-dood). Ook haar “Kreupelen” en “Vanitas” (hoe we met onze wereld omgaan…) laten aan duidelijkheid niets te wensen over.
“Verwondering” wanneer ik door een park, een bos, zelfs woestijn loop, hoe mooi de natuur is, daar kan volgens mij geen “kunstwerk” tegenop. Verwondering (en ongeloof), hoe het mogelijk is dat veel mensen daaraan voorbij lopen, niet alleen die schoonheid niet zien maar ze ook nog kapot maken.
Hoe hardvochtig ze soms zijn voor hun minderbedeelde medemens, hoe vluchtelingen, asielzoekers, daklozen, en zoveel anderen vijandig en zonder mededogen behandeld worden.
Ook het werk van Marc Van Boven is een constante zoektocht, “verwondering” naar wat de mens zichzelf en zijn omgeving aandoet. Dit heeft zeker een grote invloed op zijn expressie met borstel en verf. Voor hem is de artistieke expressie een gevecht tussen dat lelijke, de ellende en het schone dat ook ons leven beheerst. In zijn werk herkennen dan ook enerzijds een zoektocht naar dat mooie zoals uitgedrukt in landschappen dikwijls in het blauw als symbool voor loyaliteit, vertrouwen, wijsheid & (spirituele) wilskracht.
Anderzijds de vraagstelling over de negatieve invloed van de hebberige mens op het klimaat. De mens uitgebeeld als engel van de hebzucht die zijn eigen paradijs vernielt.